16 dzień maja

Że co? Że mam pisać to, co akurat teraz głowa myśli? A może to jednak o to właśnie chodzi? No bo jakże inaczej ja mam być autentyczna? Cokolwiek bym nie robiła i powiedziała, to i tak każdy zinterpretuje po swojemu. Nawet jeśli to, co myślę, a myślę dla siebie, i o tym napiszę, to każdy inny będzie ''czytał'' co innego. Zrozumie to na swój własny sposób.

A gdyby jednak tak... no zwyczajnie zachować tok w jakim te moje myśli przychodzą. Bo przychodzą wtedy, gdy kawę piję i gdy na kasie siedzę, i gdy spodnie składam, i gdy na przystanku stoję. I chaotyczne są te myśli. I nie mają składu i ładu. Ale może jak je spiszę, to się wyłoni jakiś nadrzędny cel, dla którego pisać mi się tak chce.

Zmęczona się czuję. Odkąd pamiętam kazali mi być lepszą. To takie męczące. Staram się i staram już pół wieku i nic. Nadal mówią mi, że mam być lepsza. Lepsza od kogo? Czy ja nie jestem doskonała? Kto ustalił kryteria? Takie dążenie do ''lepszości'' to przecież po to, żeby zadowolić innych. Bądź lepszą mamą – żeby dzieci były szczęśliwsze, bądź dobrą panią domu – żeby mąż był szczęśliwszy, bądź dobrą kumpelą – żeby znajomi byli szczęśliwsi, bądź dobrym pracownikiem – żeby szef był szczęśliwszy. Spełnij ich wizję! Stań się tym, kim ktoś chce, żebyś była.

A ja chcę być sobą!

Tylko żebym jeszcze wiedziała kim jestem i jaka chcę być... jak na razie, to nawet nie wiem, kim jestem.

Może jestem zbyt leniwa i nie jestem w stanie wymyślić wizji własnej siebie? Może powinnam się bardziej postarać i znaleźć odpowiedź. I wymyślić taką ''Brydzię prawdziwą''.

A może jednak nie. Nie wiem. Kiedyś może, ale teraz?

Łatwiej jest korzystać z gotowców. Jak w kuchni. Przecież wygodniej jest kupić gotowy pudełkowy obiad w markecie, wsadzić do mikrofalówki i zjeść. Czasem nawet smaczne to jest. Że nie zdrowe? Najważniejsze, że brzuch pełny. A ile czasu zostaje! Czasu na to, żeby pracować nad sobą i stawać się lepszą. Tylko, że ja nie wiem, czy ja chcę być taką ''z mikrofalówki''. Taką powtarzalną z produkcyjnej taśmy.

A może to chodzi o to, żeby nie być. Żeby być takim obiadem zrobionym z tego, co przyniesione z ogrodu. Takim obiadem z surówką ze świeżej marchewki umytej pod strumieniem zimnej wody i oskrobanej ostrożnie małym nożykiem. Z ziemniaczkami młodymi gotowanymi powoli w osolonej wodzie w garnku bez pokrywki, bo się gdzieś zapodziała. I z koperkiem te ziemniaki. Z koperkiem zrywanym gałązka po gałązce, żeby tylko te najlepsze. Sos czosnkowy... Oczywiście czosnek taki świeży, że na sam dźwięk słowa ''czosnek'' oczy łzawią i w nosie szczypie.

Może to właśnie o oryginalność chodzi, o bycie sobą. Bycie ''autentyczną''. Ciekawe tylko, czy się tak da... Czy nie za późno.

Wydaje mi się niestety, że chyba już za późno. Cokolwiek bym nie robiła to i tak wynik manipulacji, mody i jakichś tam wpływów.

Nawet nie jestem pewna czy ''wybierając'' trend jestem sobą, czy to ja wybieram.

Prawo wyboru? Czy naprawdę decyzja co wybrać należy do mnie? Czy wybierając nie ulegam modom i namowom? Jeśli rezygnuję z telewizora zupełnie albo kupuję nowy, lepszy, większy, ileś-tam calowy – ulegam jakiejś modzie. Idę do zjeść fastfooda, czy gotuję sama z organicznych – ulegam jakiejś modzie. Idę na siłownię, czy kładę się z książką w łóżku na cały dzień – ulegam jakiejś modzie. Jak nabrać pewności, że to co robię, nie jest efektem narzuconego trendu? Być może nawet fakt, że myślę o tym, jak nie być manipulowana przez marketing i te trendy, i te mody, to akurat następna moda – moda na oryginalność.

Wpływom ulegamy od urodzenia, więc jak określić ''prawdziwe, własne, osobiste JA''?

Starałam się wyobrazić siebie w sytuacji, kiedy nie byłabym manipulowana. Gdyby mnie kiedyś dawno temu zostawiono na bezludnej wyspie, bez telewizji, bez reklam, bez książek, bez internetu, co bym robiła? Myślałabym tylko, żeby się najeść. Myślałabym o tym, co zrobić, żeby być bezpieczna – żeby mnie jaki wąż nie ukąsił, albo jaki tygrys nie zeżarł.

Czy myślałabym o tym, które buty są odpowiednie do mojej kurtki?

Czy myślałabym o tym, jaka poza jest odpowiednia do medytacji?

Czy myślałabym o tym jakie zasłony powiesić w sypialni, żeby pasowały, żeby były odpowiednie?

Przecież to wszystko nie ma znaczenia tak naprawdę. Dlaczego więc tak naciskamy sami siebie? Bo to przecież nie tylko mój problem. Muszę zrobić to, muszę zrobić tamto... żeby być lepszy.

Lepszy od kogo?

Kto ustala kryteria?

Czy naprawdę TY tego chcesz?

Bo ja to nie wiem, jak jest.

Zanim się dowiem, to sobie następną książkę o samorozwoju poczytam, a może jakiś kurs w necie sobie znajdę, a może szalik na drutach zrobię... w modnych kolorach oczywiście, takich, które sama wybiorę.