18 dzień lutego

Tak sobie myślałam popijając kawę, że nie wszystkie myśli dopadają mnie podczas mojego porannego rytuału. Zdarza się (nader często), że „problem” rodzi się wcześniej i ciągnie się za mną aż do rana, kiedy to mam czas na to, żeby analizować, rozważać i rozkminiać. Tak było i tym razem, kiedy przypomniała mi się sytuacja, której świadkiem byłam dzień wcześniej.

Bóg nam dał dwoje oczu żebyśmy więcej widzieli, dwoje uszu, żebyśmy więcej słyszeli, jedne usta, żebyśmy mniej mówili.

Otóż widziałam (i słyszałam) jak jedna pani pokazywała zdjęcia jakiegoś dziecka. Nie ma znaczenia czyje to było dziecko. Zdjęcia były oczywiście zapisane na telefonie – było ich tysiąc... Inna pani zachwycała się każdym z nich; „ach, och, ojj, jaki słodki, cudo” powtórzone było właśnie tysiąc razy – stąd wiem, ile tych zdjęć było. Ponad pół godziny musiałam słuchać tych zachwytów... Czułam się strasznie niekomfortowo, żołądek mnie rozbolał. Ja tak bardzo chciałam sobie poczytać w spokoju.

Jeszcze gdyby te achy i ochy wychodziły z serca, jakoś bym była w stanie przymknąć oko, przetrawić to jakoś. Niestety. Wyglądało mi to na udawanie – no wiecie, mowa ciała, ton głosu i takie tam. Myślę, że pani od achów i ochów oglądając te tysiąc zdjęć raczej myślała o swoim obiedzie. A może o wakacjach?

Skąd takie podejrzenia? Ja również od czasu do czasu oglądam czyjeś zdjęcia. Z reguły jest tak, że pierwsze zdjęcie: „ach!”, drugie zdjęcie: „och!”, trzecie zdjęcie: „jak ślicznie”, czwarte zdjęcie: „nuda”. Być może ze mną jest coś nie tak, być może ja jestem dziwna, asocjalna. 

Nie mówię, że nie lubię dzieci. Nie o dzieci tym razem chodzi. Sama mam czworo i mogę godzinami oglądać nasze zdjęcia i za każdym razem, kiedy je oglądam krzyczeć mogę: „ach, och, ojj, jaki słodki, cudo”. Jednak każde zdjęcie ma w tle historię, wspomnienie. Są wartościowe – ale tylko dla mnie i moich dzieciaczków. Zdjęcia obcych ludzi takiej wartości dla mnie nie mają. No chyba , że przy każdym zdjęciu się zatrzymamy, żeby posłuchać ciekawej historii. Ale takie rzeczy w dobie smartfonów się już nie zdarzają. Zdjęcia typu: „tu Kazio na huśtawce u góry, a tu na dole”, „tu Lusia włożyła paluszek do wody, a tu całą rączkę zamoczyła” są nudne! Ciekawe, czy dałoby się wrócić do prawdziwych zdjęć, najlepiej czaro-białych... Może warto spróbować i założyć prawdziwy album, taki z duszą.

W tej całej obserwowanej przeze mnie sytuacji najgorszy nie był fakt, że to KTOŚ te achy i ochy, ale fakt, że zdałam sobie sprawę, że ja też tak mam, że również mi zdarza się „ach, och, ojj, jaki słodki, cudo”. Pomyślałam sobie, jaką ja fałszywą osobą jestem.
Fuj.
Muszę się zmienić.