20 dzień lutego

Popijałam sobie poranna kawę i myślałam, dlaczego Arthur Schopenhauer powiedział:

„Dobry styl polega głównie na tym, że ma się coś do powiedzenia.”

Tak naprawdę to nie mam pojęcia, dlaczego on tak powiedział. Zdanie znalazłam w internecie i nie było żadnej informacji w jakim dziele, czy też w jakich okolicznościach zdanie było powiedziane.

Poza tym...

Osoba taka jak Arthur Schopenhauer nie powinna gadać o stylu, nawet tym pisarsko-gawędziarskim. Był filozofem, a praca filozofów polega na myśleniu. Ale może się mylę. Zobaczymy, co mówi wszystko wiedząca Wikipedia.

"Filozof – człowiek zajmujący się ogólnymi, podstawowymi zagadkami świata: naturą istnienia i rzeczywistości, poznawalnością prawdy czy tym, jakie działanie jest pożądane."

No cóż, wygląda na to, że każdy z nas jest w pewnym stopniu filozofem. Bo niech mi nikt nie mówi, że nigdy nie myślał o sensie istnienia, bo niech mi nikt nie mówi, że nigdy nie zastanawiał się nad tym, czym jest prawda (taka absolutna prawda, co to jej szukają te filozofy).

Natura istnienia... natura rzeczywistości...

Każdy z nas postrzega świat inaczej. Głęboko w to wierzę (wiarę można zmienić, więc możecie próbować mnie do takiej zmiany próbować skłonić, w komentarzach najlepiej). Wydaje mi się, że te rozgłaszane opowieści o równoległych wszechświatach wynikają raczej z tego, że już dawno temu zrozumiano, że świat, rzeczywistość, wszystko co nas otacza, że to wszystko każdy człowiek widzi inaczej. Od urodzenia jesteśmy poddawani wpływom, każdy innym. Nawet dzieci tej samej mamy, wychowywane w tym samym otoczeniu mają inne doświadczenia. Czyż nie doświadczenia kształtują światopogląd?

To co jest dla mnie dobre, nie musi być dla kogo innego. Może właśnie dlatego mówi się, że podróże kształcą?

Kiedy przyjechałam do Irlandii spotkałam wiele osób z rożnych stron świata. Jednym z moich nowych znajomych był Hindus, który przyjechał uczyć się ekonomii i angielskiego. Zapytany o plany na przyszłość Raj (czyt, radż) powiedział, że na pewno wróci do rodziny, do Indii. Powiedział mi również, że rodzice czekają na niego i już zaczęli szukać żony. Szukać co? Ciężko mi było zrozumieć jego spokojne podejście do sprawy. Dla niego dziwne było to, że ja się dziwię. Jednak dzięki temu dowiedziałam się paru rzeczy i łatwiej mi teraz zaakceptować nawet duże różnice kulturowe.

A może łatwiej jest zrozumieć i zaakceptować te duże różnice, niż takie malutkie, te drobnostki, które nas różnią.

Jak można jeść pomidorówkę z ryżem? Jak można słodzić kawę? Rosół z ziemniakami? Trzeba być kompletnym bezguściem, żeby łączyć niebieski z zielonym! To są drobnostki, to są te różnice, których zaakceptowanie przychodzi czasem bardzo ciężko. Ja lubię pomidorówkę z ryżem – czy to zmieni Twój świat, czy ten fakt sprawi, że Twoje życie będzie nie do zniesienia? Pozwól mi jeść to co lubię, pozwól mi ubierać się tak jak lubię, pozwól mi łączyć kolory tak jak lubię – jak długo dotyczy to mnie a nie Ciebie, daj mi żyć moim życiem, w moim świecie. Wówczas możesz mieć pewność, że odwdzięczę się tym samym.

Zaczęłam cytatem Schopenhauera i zakończę.

„Człowiekowi o nic bardziej nie chodzi niż o zaspokojenie swej próżności i żadna rana nie jest tak bolesna jak ta, która zadana jest miłości własnej”.

Jeśli chcesz mi pokazać, że kochasz mnie tak jak siebie, zjedz ze mną moją pomidorówkę z ryżem.