4 dzień stycznia

Jakiś czas temu tak sobie myślałam (przy tej mojej kawie), jak my lubimy narzekać.

Według Słownika PWN narzekać to mówić o czymś z niezadowoleniem. I wszyscy narzekają. Odkąd dziecko nauczy się mówić - narzeka. Maluchy narzekają, że za zimno, za ciepło, za dużo, za mało. Nastolatki narzekają, że za grube, za chude. Kobiety narzekają, mężczyźni narzekają. Narzekają bogaci i biedni, chorzy i zdrowi, piękni i brzydcy, tacy co żyją samotnie i tacy co żyją w związkach.

Dlaczego tyle narzekania? Dlaczego tyle niezadowolenia?

O ile w przypadku małych dzieci sprawa wygląda na oczywistą, o tyle sprawa narzekania przez osoby dorosłe - nie zawsze. Gdy małe dziecko powie jest za zimno, to sygnał dla mamy: trzeba cieplej ubrać. Dziecko może nie wiedzieć jak poradzić sobie z nieprzyjemną sytuacją - pomagając mu, uczymy malucha rozwiązywać problemy. Akceptujemy "niewiedzę" brzdąca i pomagamy - wychowujemy go, to naturalne.

Ale jak to się ma, jeżeli słyszymy narzekania na teściową albo na wymagającego szefa? Czy to sygnał na który powinniśmy zareagować? Przecież obowiązek wychowywania na nas nie spoczywa, szczególnie, jeśli narzekającym jest widywana od czasu do czasu sąsiadka.

Pytania retoryczne, bo nie wydaje mi się, że osoba wypowiadająca się o czymś z niezadowoleniem, konkretnych rozwiązań oczekuje.

Nie jestem specjalistą w dziedzinie, ale moje rozkminki przy kawie doprowadziły mnie do wniosku, że "narzekacze" muszą się wygadać i od słuchającego oczekują tylko słuchania. Być może, kiedy znajdujemy się w nieprzyjemnej sytuacji, podświadomość wysyła sygnał ja wiem, wiem, zapytaj mnie i reakcją na ten sygnał jest narzekanie?
Powiedziałam sobie: skoro wykminiłam, to muszę sprawdzić.

Zaczęłam zwracać uwagę na sytuacje, w których ja narzekam i na powody dla których to robię. Zauważyłam, że ulgę mi sprawia możliwość wygadania się. Według starego przysłowia co z głowy to z serca. Często bywa tak, że w momencie, kiedy zaczynam się użalać z jakiegoś powodu rozwiązania same się nasuwają. Nasunęła mi się myśl, że skoro ja tak mam, to może inni też. Przyjęłam więc pozycję słuchacza: nie oceniam, nie daję rad, nie pouczam; zwyczajnie słucham. Czasem zadam jakieś o pytanie, zdarzy mi się coś tam zasugerować. Stare przyzwyczajenia ciężko zmienić, ale się staram.

Nauczyłam się również nie oceniać wymiaru (rozmiaru?) problemu, z którym ludzie starają się uporać. Najbardziej jak mogę staram się NIE mówić: a tam, takimi głupotami się przejmujesz, albo oj tam, przestań, wszystko się ułoży. Nie ma znaczenia czy to brak pieniędzy na chleb, czy to plama na sukience, czy zarysowany samochód, czy złamany paznokieć; wszystkie kłopoty, o których się mówi SĄ ważne. To co dla nas jest totalną i absolutną błahostką, może być dla kogoś innego końcem świata.

Sama również staram się nie narzekać. Jeśli mam jakiś problem, jeśli mnie coś wkurza – zapisuję. Myślę, że lepiej przelewać smutki na papier niż na innych. Ale jak powiedziałam: stare przyzwyczajenia ciężko zmienić i jak na razie „praca w toku”.